دو نکته وعنصر کمیاب در فیلم وجود داشت که عامل شد چند سطری بگویم...
1. چه جالب و خوشحال کننده بود که بالاخره یکی پیدا شد که به غیرت بپردازد.این پدیده کمیاب و پر دشمن در دنیای امروز هنر و سینما، مدت ها بود که از فطرت ها به کتاب ها و نمایش ها و فیلم های قدیمی رفته... و از بی محلی درحال مرگ..
باعث تازگی روح بود که فیلمی دیدیم هرچند دارای اشکال، اما دغدغه غیرت مرد را داشت نسبت به زن خویش و گلاویز شدن با تفکراتی که امروز به جای مدرنیت، به روزی و با کلاسی ویترینی در ذهن ها ساخته است "کراک مسلک" که از درون بپوساندمان و همزمان وادارمان کند سیخ بایستیم و وانمود کنیم که خوبیم و بهتریم و... تاجایی که این وانمود کردن ها بشود طنز!
بابت این شماره یک که مختصری درباره اش گفتم و بقیه را برای زمان اکران عمومی می گذارم به روح الله حجازی تبریک و خداقوت می گویم.
2. بازیگری ابراهیم حاتمی کیا برای اولین بار. این نام که در گذشته ای نزدیک نام بزرگی بود و هنوز هم هست عامل محرک خوبی است برای نوشتن.
حاج آقا ابراهیم، خوب نبود. بازی ات خوب نبود. نقشت خوب نبود. انتخابت خوب نبود. ومهمتر از همه اینکه از آن همه هوش سرشاری که همیشه بود خبری نبود!
چرا هرچه جلوتر می رویم در سینما، کارها و رفتارهایت بیشتر بوی دودلی و یک نوع عدم ثبات ذهنی می دهد؟ آقا ابراهیم رک بگویم انگار تکلیفت با خودت روشن نیست.دچار یک مدل دوگانگی، و عدم یک سویی در مسیر و بلاتکلیفی شده ای. انگار!
باز این حرف هارا نگذاری به حساب بد و بیراه... شاید ناراحت می شوی باز، اما ناراحتی دوستدارانت هم کمتر نیست. این بازی مال حاتمی کیا نبود حتی این نقش ، این فیلم و...
هیچش مال کارگردان سینمای ما نبود. مثلا با این کار قرار بود چه اتفاق مثبتی به کارنامه حاتمی کیا اضافه شود؟ بازیگری؟ حضور متفاوت ؟ خدمت به فروش فیلم؟ نمی دانم.
---------------------------
سید احمد دانش
نظر شما